رهگذر
سخن از ماندن نیست،
من و تو رهگذریم،
راه طولانی و پر پیچ و خم است،
همه باید برویم تا افقهای وسیع،
تا آنجا که محبت پیداست
و شاید
اینجا سر آغاز بودن است
و من و تو
و هیاهوئی در شهری سبز و آبی و خاکستری
ما می گریزیم
شاید از بودن
شاید از ماندن
شاید از رفتن
جز هراس ما را چه باید
من و تو رهگذریم
به فردا بیند یش
به طلوعی دیگر
و به آغازی دوباره
و ما گشایندهء راهیم
لغزش
صبر
مداومت
ولی بدان و باور کن
اینجا بی شک آغاز بودن ماست.
دلم گرفته است
دلم گرفته است
به ایوان می روم و انگشتانم را
بر پوست کشیده ی شب می کشم
چراغ های رابطه تاریکند
چراغ های رابطه تاریکند
کسی مرا به آفتاب
معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد
پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردنی ست.
فروغ فرخزاد
بگشای پنجره دلت را
بگشای پنجره دلت را |
تا آب در خاک نفوذ کند |
و ترک‌های دلت |
به‌دست لطافت آب |
التیام یابد |
|
بگشای پنجره دلت را |
تا عشق را دوباره باور کنی |
تا ما بودن را |
دوباره از من و تو آغاز کنی |
|
بگشای پنجره دلت را |
تا نسیم محبت |
بر اجزای وجودت بوزد |
|
و بگویم: دوستت دارم |
و بگویی: دوستم داری |
چه کسی چشم تو را دید و نشد عاشق تو؟
ای فدای دل بی غل و غش و صادق تو
بعد ازین چشم که زیبائی عالم در اوست
چه بجز محنت و غم داد به تو خالق تو؟
رودی از عشق تو در من بخروش است انگار
ای تنت آب روان و دل من قایق تو
تو به این خوبی و ، من با نفس خسته ء خود
چه سرایم ؟ چه بگویم ؟ که بود لایق تو
می هراسم من ازین عاطفهء چون آبت
تو بگو من چه کنم تا نشوم عاشق تو؟
بگذرم باید ازین شط هراس و تردید
تو چو عذرای منی ، من بشوم وامق تو ؟